روسو عقیده دارد که انسان ذاتاً خوب است و اگر در وضع طبیعی خود و در دامان طبیعت باقی می‌ماند هیچ‌کدام از بلایا و مصائبی که در تاریخ بر انسان رفته است پیش نمی‌آمد. این دیدگاه او تبعات و لوازم اجتماعی و سیاسی متعددی دارد. اندیشه سیاسی او به‌طور خلاصه بر دو پایه استوار است.